Piotr Pasiewicz jest twórcą szczególnym pośród łódzkich grafików. Cenię go za spontaniczność, elastyczność i wielką otwartość w kreowaniu obrazów graficznych, które to cechy sprawiają, że jego sztuka jest niezwykle prawdziwa, wyjątkowa i żywa, Pasiewicza właśnie, bo pochodzi głęboko z jego istoty. Również za stosowanie przez artystę technik, dodawanych do grafiki warsztatowej, jak rysunek wykonywany piórkiem czy rapidografem oraz szczególne eksperymentowanie z materią, zarówno pod względem techniczym jak i ideowym, należy się podziękowanie dla Piotra. Za przecieranie nowych szlaków w grafice i współczesnej sztuce.

Piotr Pasiewicz (ur. 1979) to znany łódzki artysta. Jego grafiki są unikatami. Stosuje przede wszystkim linoryt, który łączy z rysunkiem wykonywanym tuszem. Rezultatem tego jest jedna praca, bez zwyczajowego nakładu, specyficznego dla grafiki artystycznej. Piotr uwielbia czerń i biel, chociaż coraz częściej sięga także po podstawowe kolory. Artysta jest niezwykle płodny. Umożliwia mu to po części sposób jego pracy (stosowanie grafiki i rysunku na jednej karcie papieru), jak i nieustająca potrzeba wsłuchiwania się w myśli i emocje, w wewnętrzną cząstkę siebie, która domaga się intensywnej uwagi i wizualnej kreacji.

Twórczość Pasiewicza cechuje swoboda wypowiedzi i spontaniczność, co niewątpliwie odbywa się przy bardzo aktywnym udziale Intuicji. Piotr świadomie odsuwa na bok pamięć dokonań wielu współczesnych artystów. Zapomina o tym, jak ukształtowało go dzieciństwo, szkoła czy społeczeństwo. Jest to koniecznością, aby w czasie kreacji obrazów graficzno-rysunkowych, łączyć się bezpośrednio, bez mentalnej projekcji czy inaczej nakładki, ze źródłem tworzenia. Ono „podpowiada” artyście, jakie są bolączki współczesnej egzystencji człowieka, jego jasne i ciemne strony, z którymi ten nieustannie walczy, miast je zaakceptować, co mogłoby pozwolić na pełne, bez szkodliwych ograniczeń, doświadczanie ziemskiej rzeczywistości.

Jego obrazy graficzno-rysunkowe są psychologiczną eksploracją, ukazującą ludzkie wnętrze bez cenzury. Walkę, mocowanie jasnej i ciemnej strony, zniewolenie. Jednostki? Zbiorowości człowieczej? Wszak Pasiewicz poprzez własnego Ducha łączy się z Nieświadomością zbiorową. A więc to co wytworzy, wytnie, narysuje, jest obrazem każdego z nas.

Ciężkie, czarne kształty są ciemnym aspektem osobowości, odrzuconej części naszego „ja”. Pasiewicz wchodzi w te cienie z wielką odwagą, bo przecież wiele osób na tym etapie poległo, stchórzyło. A on słucha samego siebie, pozwala sobie prowadzić wewnętrzny dialog. Według teorii Kartezjusza, umysł i ciało stanowią dwa całkowicie różne istnienia, odmienne substancje. Piotrowi udaje się je doskonale połączyć, dzięki czemu chwyta mentalnie zwyczajowo nieuchwytną energię, uwalnia ją, daje jej płynąć, przelewać się i naturalnie materializować na dużym arkuszu papieru.

Ta energia jest dwuskładnikowa, każda z jej części jest przeciwieństwem dla drugiej. I taka jest przedstawiana rzeczywistość, którą artysta mocno kontrastuje. Zastosowaną techniką, bo rysunek naniesiony tuszem jest szary a grafika linorytnicza czarna. Formą, odciśnięta płaszczyzna matrycy graficznej nie jest tak subtelna, jak delikatne kreseczki z tuszu. Użytym kolorem, kładąc obok albo w miejscu czerni graficzno-rysunkowej, intensywną czerwień czy jasny błękit.

Ten grafik i rysownik zarazem, zdeformowanymi ciałami ukazuje pokaleczenie ludzkiej istoty, jej życiowe rany, które utrudniają pełne przejawianie się na fizycznym gruncie. Pasiewicz wyjaśnia, że to „praforma zmierzająca ewolucję, przypominająca o charakterze człowieczeństwa”. Czarne elementy jego przedstawień ujawniają cielesne tamy, a więc blokady, które negatywnie wpływają na ludzką egzystencję. Stąd częste linorytnicze „kratki” oddające ból, niezadowolenie czy zamknięcie w przyjętych ramach swojej egzystencji. Czarna plama kojarzy mi się też z ciałem ogólnie, symbolizującym Materię, w której najczęściej uwięziona jest człowiecza świadomość. Czyż nie analogicznie do aktualnego świata, stawiającego majętność na pierwszym miejscu, a piętnującego istnienie duchowego życia? W żadnym razie nie chodzi o to, aby rezygnować z dóbr materialnych. Walczyć o nie powinni szczególnie mężczyźni, archetypowo pozostający wojownikami, i przejawiać się w Boskiej Materii. Lecz finansowe dążenia, nie mogą przysłonić Nas, naszego jestestwa, całego bogactwa, jakim Bóg czy Natura ofiarowuje bezinteresownie każdego człowieka.

Autor: Sebastian Skowroński

 

 

Artyści:

PIOTR PASIEWICZ

Urodzony w 1979 roku w Łodzi. Absolwent Wydziału Grafiki i Malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi. Dyplom z wyróżnieniem (2013) w Pracowni Malarstwa I (Otwarta Księga) u prof. Andrzeja M. Bartczaka. W jego portfolio można znaleźć twórczość z zakresu grafiki warsztatowej, malarstwa, rysunku, performance czy krótkich form wideo. Na swoim koncie ma liczne wystawy indywidualne oraz zbiorowe, w Polsce i za granicą. W 2011 roku otrzymał stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Mieszka i pracuje w Łodzi.

 

 

Galeria wybranych prac Piotra Pasiewicza